Σε αυτήν τη μελέτη, πενήντα ασθενείς εξετάσθηκαν κατά μέσο όρο 68 ημέρες μετά τη μόλυνση από τον ιό SARS-CoV-2. Εκτός από την κλινική εξέταση αξιολογήθηκαν δείκτες οξείας φάσης, παράμετροι ενεργοποίησης ενδοθηλιακών κυττάρων (EC), παράμετροι NETosis και η δημιουργία θρομβίνης. Οι δοκιμασίες δημιουργίας θρομβίνης αποκάλυψαν σημαντικά μικρότερους lag times (p < 0,0001, 95% CI −2,57 έως −1,02 λεπτά), αυξημένο δυναμικό ενδογενούς θρομβίνης (p = 0,04, 95% CI 15–416 nM/min) και peak θρομβίνη ( p<0,0001, 95% CI 39–93 nM) σε ασθενείς με νόσο COVID-19 που βρίσκονται σε ανάρρωση. Αυτές οι προθρομβωτικές αλλαγές ήταν ανεξάρτητες από τη συνεχιζόμενη απόκριση οξείας φάσης ή την ενεργό NETosis. Είναι σημαντικό ότι οι βιοδείκτες EC συμπεριλαμβανομένου του αντιγόνου του παράγοντα von Willebrand (VWF:Ag), του προπεπτιδίου VWF (VWFpp) και του παράγοντα VIII ήταν σημαντικά αυξημένοι σε αναρρώσαντες από νόσο COVID-19 σε σύγκριση με τους μάρτυρες (p = 0,004, 95% CI 0,09–0,57 IU/ml p = 0,009, 95% CI 0,06–0,5 IU/ml, p = 0,04, 95% CI 0,03–0,44 IU/ml, αντίστοιχα). Επιπλέον, τα επίπεδα της διαλυτής θρομβομοντουλίνης στο πλάσμα ήταν σημαντικά αυξημένα σε αναρρώσαντες από νόσο COVID-19 (p = 0,02, 95% CI 0,01–2,7 ng/ml). Η παρατεταμένη ενδοθηλιοπάθεια ήταν πιο συχνή σε ηλικιωμένους ασθενείς, σε ασθενείς με συννοσηρότητες και σε αυτούς που χρειάζονταν νοσηλεία. Συμπερασματικά, η παρατεταμένη ενδοθηλιοπάθεια είναι συχνή στην ανάρρωση από τη νόσο COVID-19 και είναι πολύ πιθανόνα να συμβάλει στην παθογένεση του συνδρόμου long COVID-19.
Link άρθρου: Persistent endotheliopathy in the pathogenesis of long COVID syndrome https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/jth.15490
Πηγή: https://www.imetha.gr/