Αυτό το κείμενο είναι κάτι σαν γράμμα διεκδίκησης της συμπεριφοράς που θέλουμε ως ασθενείς να έχει ένας γιατρός απέναντί μας. Κατανόηση, εμπιστοσύνη, ευγένεια και καλή επικοινωνία είναι οι λέξεις κλειδιά. Νομίζουμε ότι η σωστή επικοινωνία με τον γιατρό είναι η μισή θεραπεία. Συμφωνείτε;
Το θέμα της σχέσης που αναπτύσσουμε ως ασθενείς με τον γιατρό μας είναι μεγάλο. Μια καλή σχέση καθορίζει τον βαθμό εμπιστοσύνης και η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη, αν όχι για να πετύχει, τουλάχιστον για να ολοκληρωθεί μια θεραπεία. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, όταν υπάρχει ένα χρόνιο νόσημα και ο γιατρός γίνεται κατά κάποιον τρόπο συνοδοιπόρος.
Η επιλογή γιατρού είναι επίσης πολύ προσωπική υπόθεση. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να σας συστήσουν κάποιον ειδικό ως εξαιρετικό και να σχηματίσετε αντίθετη άποψη; Αν μάλιστα έχει χρειαστεί να δείτε αρκετούς γιατρούς για να βρείτε λύση στο πρόβλημα, ή αν λόγω της μακροχρόνιας ή πολυδιάστατης κατάστασης έχετε γνωρίσει ουκ ολίγους ειδικούς, ίσως θα έχετε καταλάβει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολες είναι αυτές οι σχέσεις.
Ποια θέλουμε να είναι η συμπεριφορά των γιατρών
Θα τολμούσα να πω ότι αρκετοί γιατροί δεν έχουν τον κατάλληλο τρόπο να προσεγγίσουν τον ασθενή, μπορεί να μην δίνουν αρκετές πληροφορίες, να φαίνονται βιαστικοί ή αγενείς άσχετα από το πόσο ικανοί είναι στο αντικείμενό τους.
Έτσι, όταν η Αθανασία Παππά, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Αντιρευματικού Αγώνα και της Ελληνικής Εταιρείας Εμμηνόπαυσης, που παλεύει από 7 της χρόνια με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, μου μίλησε για τη δική της περιπέτεια με τους γιατρούς και τη νόσο, σκέφτηκα ότι εκείνη είναι ένας από τους καταλληλότερους ανθρώπους για να απαντήσει στο ερώτημα: Τι ζητάμε από τους γιατρούς; Ή αλλιώς, αν θέλουμε να απευθυνθούμε στους ίδιους τους γιατρούς: Πώς να αντιμετωπίσετε τον ασθενή σας για να γίνετε καλύτερος γιατρός.
Η Αθανασία, εξαιτίας της πάθησής της, μεγάλωσε μέσα στους γιατρούς: «Πήγα σε καθηγητές και μου έλεγαν: Αν θες ακούς, αν θες φεύγεις. Βρήκα στα 24 μου έναν γιατρό που ήταν άνθρωπος και με έμαθε να ακούω τον εαυτό μου. Αυτή ήταν μια ουσιαστική σχέση γιατρού–ασθενή, καθώς ο γιατρός ήταν εκεί για να ακούσει. Λειτουργούσε μέχρι και σαν σάκος του μποξ, με έκανε να θέλω να διεκδικήσω πράγματα. Πάντα με ρωτούσε: Τι σε πείραξε και σε πλήγωσε; Ήταν ένας άνθρωπος–κλειδί στην πορεία μου».
Από τη θέση της προέδρου των ρευματοπαθών, άρχισε να διεκδικεί καλύτερη αντιμετώπιση για τους ασθενείς, γνωρίζοντας βέβαια ότι «για να διεκδικήσουμε κάτι τέτοιο ως ασθενείς, πρέπει να το κάνουμε σωστά. Έχουμε κι εμείς δύσκολες μέρες, το ίδιο και οι γιατροί. Πρέπει να σεβαστούμε και την ώρα του γιατρού».
Η ίδια αναγνωρίζει ότι από τότε που διαγνώστηκε με αρθρίτιδα έχουν υπάρξει πολλές αλλαγές: «Οι γιατροί τότε ήταν Αποφασίζω-διατάσσω. Τώρα αυτό συμβαίνει όλο και λιγότερο». Τι θα ήθελε λοιπόν τόσο ως ασθενής όσο και ως πρόεδρος μιας ένωσης ασθενών από έναν γιατρό;
Σαφήνεια, κατανόηση, εμπιστοσύνη
«Καταρχάς να μου μιλάει σε γλώσσα απλή και κατανοητή. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι όλοι οι ασθενείς να έχουμε τις ίδιες γνώσεις. Να έχει ενσυναίσθηση, να νιώσω ότι με σέβεται και με ακούει, δεν θέλουμε συνταγογράφους. Θέλω να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητές μου, χωρίς ειρωνείες και χλευασμούς, χωρίς να με κατακρίνει. Θέλω να νιώσω ελεύθερη ότι σε κάποιο παράπτωμά μου δεν θα μου κουνήσει το δάχτυλο. Όταν πονάω, πρέπει να μπορώ να δοκιμάζω θεραπείες. Όταν ο γιατρός μου είναι κάθετος ή με μαλώνει, με μπλοκάρει και δεν θα του πω την αλήθεια. Αν με κρίνει αρνητικά, δεν θα του πω ότι διέκοψα τη θεραπεία κι έτσι θα γίνουν λάθη. Πρέπει να μου δώσει το δικαίωμα να του ανοιχτώ.
»Ειδικά όταν μιλάμε για χρόνια νοσήματα, τον γιατρό τον θεωρούμε οικογένειά μας. Πρέπει λοιπόν να είναι έμπιστος και να μπορώ να τον βρίσκω. Πολλές φορές νιώθουμε ότι δεν βρίσκουμε τους γιατρούς, ότι δεν επικοινωνούμε μαζί τους. Ψάχνω τη γιατρό μου έναν μήνα, μου είπε μια ασθενής. Η σωστή επικοινωνία με τον γιατρό είναι η μισή θεραπεία».
Ασθενείς και γιατροί έχουν κοινό στόχο
«Ο γιατρός είναι κάτι τελείως προσωπικό», προσθέτει. «Είναι το τι μου ταιριάζει εμένα ως άνθρωπο. Γι’ αυτό και μπορεί να αναζητήσουμε κάποιον άλλο. Από τη θέση της πρόεδρου της ΕΛΕΑΝΑ μπορώ και τους τα λέω. Ευτυχώς πλέον εκείνοι ακούνε κι εμείς ως ασθενείς έχουμε μάθει να διεκδικούμε με τον σωστό τρόπο. Ο ασθενής δεν έχει μόνο δικαιώματα. Έχει και υποχρεώσεις».
Τι είναι αυτό που ως ασθενείς δεν εισπράττουμε από τους γιατρούς; Υπάρχει σημείο σύγκλισης; «Ο στόχος μας με τους γιατρούς είναι κοινός. Αυτό θα πρέπει να είναι η αρχή της μεταξύ μας σχέσης. Κατανοώ ότι κι αυτοί μπορεί να έχουν δει πολλά περιστατικά και να έχουν κουραστεί. Έχουμε όμως κι εμείς το ζόρι από την πάθησή μας. Χρειαζόμαστε ευγένεια, υπομονή και κατανόηση, πράγματα που συχνά δεν βλέπουμε».
Πηγή: https://www.ow.gr/ygeia/afto-prepei-na-zitame-os-astheneis-apo-kathe-giatro/