Η αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας με το αυτομόσχευμα της πνευμονικής και η τοποθέτηση ομοιομοσχεύματος στην θέση της πνευμονικής (επέμβαση Ross), περιεγράφηκε για πρώτη φορά από τον Donald Ross το 1967.
Η επέμβαση ήταν δημοφιλής μέχρι τις αρχές του 1990, στην συνέχεια όμως έφθινε σταδιακά, και το 2010 η επέμβαση αυτή αντιπροσώπευε <0.1% των επεμβάσεων στην αορτική βαλβίδα.
Οι 2 λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την πτώση ήταν η αυξημένη πολυπλοκότητα της επέμβασης, καθώς και ο δυνητικός κίνδυνος της ανεπάρκειας δύο βαλβίδων προϊόντος του χρόνου.
Ερώτημα
Ποιο είναι το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της επέμβασης Ross σε νεαρούς και μεσήλικες ενήλικες;
Ευρήματα
Μελετήθηκαν 1431 ενήλικες ασθενείς που υποβλήθηκαν στην επέμβαση Ross και η επιβίωση στα 10 και 15 χρόνια ήταν 95,1% και 88,5%, αντίστοιχα.
Η επανεπέμβαση είτε στο ομοιομόσχευμα είτε στο αυτομόσχευμα, ήταν σπάνια 15 χρόνια μετά τη χειρουργική επέμβαση και η λειτουργία της βαλβίδας εξαιρετική.
Σημασία
Η επέμβαση Ross πρέπει να προτείνεται σε νεαρούς ενεργείς ενήλικες που χρειάζονται αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας όταν διενεργείται σε εξειδικευμένα κέντρα.
Εισαγωγή
Δεν υπάρχει ιδανική πρόταση για νέους ενήλικες που χρειάζονται αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας.
Απαιτούνται δεδομένα από πολυκεντρικές μελέτες σχετικά με τη μακροχρόνια θνητότητα των χειρουργημένων ασθενών, την ανάγκη επανεπέμβασης, καθώς και τη λειτουργία του αυτομοσχεύματος και του πνευμονικού ομοιομοσχεύματος.
Σκοπός
Η εκτίμηση των μακροπρόθεσμων κλινικών και ηχοκαρδιογραφικών αποτελεσμάτων σε νέους και μεσήλικες ασθενείς που υποβάλλονται στην επέμβαση Ross.
Σχεδιασμός
Πρόκειται για μία αναδρομική πολυκεντρική διεθνή μελέτη με μέση περίοδο παρακολούθησης 9,2 έτη που πραγματοποιήθηκε σε 5 νοσοκομεία αναφοράς για επέμβαση Ross.
Συμπεριλήφθηκαν ασθενείς ηλικίας 18 έως 65 ετών μεταξύ 1991 και 2018.
Αποτελέσματα
Κατά τη διάρκεια της μελέτης, 1431 ασθενείς (74,3% άνδρες · n = 1063) υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση σε μια μέση ηλικία 48,5 ετών (mean [SD], 47.7 [9.5]; range, 18.1-65; interquartile range, 42.7-54.0).
Οι τεχνικές εμφύτευσης ήταν η τοποθέτηση του αυτομοσχεύματος της πνευμονικής εντός του σκελετού της αορτικής ρίζας (inclusion technique) (24,9%), η αντικατάσταση της αορτικής ρίζας 34,0% και η τοποθέτηση της πνευμονικής κάτω από το επίπεδο των στεφανιαίων (41,1%).
Η ανακατασκευή του χώρου εξόδου της δεξιάς κοιλίας πραγματοποιήθηκε με ομοιομοσχεύματα στο 98,6% (n = 1189) και βιοπροθέσεις στο 1,4% (n = 17). Δέκα ασθενείς (0,7%) πέθαναν πριν από την έξοδο.
Η μέση παρακολούθηση ήταν 9,2 έτη (13015 συνολικά έτη ασθενών). Η επιβίωση μετά από 10 και 15 χρόνια ήταν 95,1% (95% CI, 93,8% -96,5%) και 88,5% (95% CI, 85,9% -91,1%), αντίστοιχα.
Ελεύθεροι επιπλοκών από το αυτομόσχευμα και την επανεπέμβαση του στο ομοιομόσχευμα μετά από 15 χρόνια, ήταν το 92,0% και 97,2% των ασθενών αντίστοιχα.
Τα καθυστερημένα συμβάντα ήταν ενδοκαρδίτιδα αυτομοσχεύματος σε 14 ασθενείς (0,11% ανά ασθενή-έτος), ενδοκαρδίτιδα ομοιομοσχεύματος σε 11 ασθενείς (0,08% ανά ασθενή-έτος) και εγκεφαλικό επεισόδιο σε 37 ασθενείς (0,3% ανά ασθενή-έτος).
Συμπεράσματα
Δεδομένων των εξαιρετικών βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων σε νέους και μεσήλικες ενήλικες σε αυτή τη μελέτη, η επέμβαση Ross πρέπει να συγκαταλέγεται στις θεραπευτικές επιλογές σε νέους και μεσήλικες ενήλικες που χρειάζονται αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας.
Οι ασθενείς πρέπει να παραπέμπονται σε ένα εξειδικευμένο κέντρο με εμπειρία στην διενέργεια της επέμβασης Ross.
Βιβλιογραφία:
- Long-term Clinical and Echocardiographic Outcomes in Young and Middle-aged Adults Undergoing the Ross Procedure. JAMA Cardiol. Published online March 3, 2021. doi:10.1001/jamacardio.2020.7434
- https://www.hcs.gr/default.aspx?pageid=884
Επιμέλεια:
Αγγελική Ζαχαράκη
Καρδιολόγος
Ηράκλειο