Σε αυτή τη μελέτη, 2.054 ασθενείς (διάμεση ηλικία 75,0 ετών) κατηγοριοποιήθηκαν σε τέσσερις υποομάδες: μειωμένο βάρος (δείκτης μάζας σώματος ΔΜΣ <18,5 kg/m2), φυσιολογικό βάρος (ΔΜΣ από 18,5 έως <25 kg/m2), υπέρβαροι (ΔΜΣ από 25 έως <30 kg/m2) και παχυσαρκία (ΔΜΣ ≥30 kg/m2). Η αποτελεσματικότητα (ένας συνδυασμός από: θάνατος από όλες τις αιτίες, οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, ασταθής στηθάγχη που απαιτεί επαναγγείωση, οξύ ισχαιμικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή συστηματική εμβολή) και η ασφάλεια (μείζονα αιμορραγία που ορίζεται σύμφωνα με τα κριτήρια της ISTH) συγκρίθηκαν μεταξύ της μονοθεραπείας με ριβαροξαμπάνη και της συνδυαστικής θεραπείας (ριβαροξαμπάνη και αντιαιμοπεταλιακή αγωγή) στις επιμέρους κατηγορίες σωματικού βάρους. Δεν παρατηρήθηκε σημαντική αλληλεπίδραση στη συσχέτιση μεταξύ των κατηγοριών ΔΜΣ και της επίδρασης της μονοθεραπείας για την αποτελεσματικότητα (p=0,83) και την ασφάλεια (p=0,07), αν και η μονοθεραπεία ήταν ανώτερη από τη συνδυαστική θεραπεία για την αποτελεσματικότητα σε άτομα με φυσιολογικό βάρος (αναλογία κινδύνου [HR]: 0,64) και ασφάλεια σε υπέρβαρα άτομα (HR: 0,25), ενώ στατιστικώς σημαντική διαφορά δεν παρατηρήθηκε στις άλλες κατηγορίες ΔΜΣ. Συμπερασματικά, η μονοθεραπεία με ριβαροξαμπάνη είχε παρόμοια επίδραση στην πρόγνωση σε όλες τις κατηγορίες ΔΜΣ σε ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή και σταθερή στεφανιαία νόσο.
Άρθρο:
Rivaroxaban Monotherapy in Atrial Fibrillation and Stable Coronary Artery Disease Across Body Mass Index Categories https://www.jacc.org/doi/10.1016/j.jacasi.2022.08.004?utm_medium=email_newsletter&utm_source=jaccjournals&utm_
campaign=jaccfamily_esc22&utm_content=20220827
Πηγή: https://www.imetha.gr/