Η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) παρακολουθούν σε πλήρη αδυναμία την επίθεση της πανδημίας κορωνοϊού
Ο Θανάσης Δρίτσας σχολιάζει την επέτειο του Πολυτεχνείου και τον ατελή κύκλο της Μεταπολίτευσης στις συνθήκες πανδημίας του κορωνοϊού.
Είχαν μια απίστευτη δυναμική εκείνες οι ημέρες του Νοέμβρη του ’73. Αν και νεαρός μαθητής (13 ετών), ένοιωθα έντονα τις δονήσεις εκείνων των ημερών όπως και άλλα παιδιά της ηλικίας μου τότε. Θυμάμαι τον βόμβο που έκαναν τα τανκς όταν πέρασαν έξω από το σπίτι μας, κινούμενα προς τον τόπο της εξέγερσης στο κέντρο της Αθήνας. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του πατέρα μου ο οποίος είχε προβλέψει ότι θα πέσει επιτέλους η Χούντα.
Γιατί όμως η επέτειος του Πολυτεχνείου να σχετίζεται με φόβο, τρόμο, εκρήξεις, βία, χιλιάδες αστυνομικούς στο δρόμο, κλούβες, τα ΜΑΤ; Είναι εθνική επέτειος όλο αυτό το αίσχος; Τι διαφορά έχει αυτή η επέτειος με τις άλλες εθνικές επετείους; Γιατί δεν συμβαίνουν ανάλογα φαινόμενα κάθε χρόνο την 28 Οκτωβρίου ή την 25 Μαρτίου; Παρά την όποια καπηλεία ή εκμετάλλευση όμως τις ημέρες εκείνες του ’73 (που θυμάμαι ως τότε 13χρονος μαθητής γυμνασίου) υπήρχε ένας διάχυτος κοινωνικός παλμός συμπαράστασης στη διαμαρτυρία των φοιτητών εναντίον του καθεστώτος της χούντας.
Κατεβαίναμε τότε (μετά το σχόλασμα), οι μικροί μαθητές από το σχολείο μας το Βαρβάκειο (τότε γωνία Ασκληπιού και Αραχώβης) προς τα Εξάρχεια και από εκεί στη οδό Στουρνάρη, στο Πολυτεχνείο, για να παρακολουθήσουμε τα εκκωφαντικά δρώμενα. Υπήρχε ζέση και εθνικός παλμός τότε αλλά πως όλο αυτό μετατράπηκε σε μια επέτειο τρόμου και βίας τα τελευταία χρόνια; Αυτό συμβαίνει διότι μέσα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου συνυπήρχε (και δυστυχώς υπάρχει ακόμη) η Ελλάδα του μετεμφυλιακού διχασμού, η Ελλάδα των αριστερών και των δεξιών.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου συνδέθηκαν με την πτώση της Χούντας του Γεωργίου Παπαδόπουλου και έφεραν στη συνέχεια εκείνη του Δημήτρη Ιωαννίδη που μας πήγε ακόμη χειρότερα: στην εθνική τραγωδία της Κύπρου. Και μετά ήρθε η Μεταπολίτευση μαζί με την Δημοκρατία. Κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης έκαναν μεγάλη πολιτική-κομματική καριέρα αρκετοί βέβαια από τους πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου. Η Μεταπολίτευση μεταφύτευσε εκ νέου τους σπόρους του αριστερο-δεξιού διχασμού και αντί να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα σύγχρονο (θεσμικά) Ευρωπαϊκό κράτος την οδήγησε στη διαφθορά, στην οικονομική παρακμή και στην οριστική υποτέλεια-υποταγή των μνημονίων. Από τις μαχητικές γενιές του Αλβανικού Έπους (1940) και της γενιάς του Πολυτεχνείου (1973) περάσαμε στην ταπεινωτική πρόσφατη περίοδο της επίσημης αποδοχής υποτέλειας από σύσσωμο το ελληνικό κοινοβούλιο: Σε Όλα Ναι. Δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε ξεμπερδέψει οριστικά από το σπάταλο πνεύμα της Μεταπολίτευσης και από το κομματικό κράτος. Τα συνεχή μνημόνια (μετά το 2010) διατήρησαν μέχρι σήμερα στην εξουσία τα παραδοσιακά κέντρα πολιτικής επιρροής με ελάχιστες ίσως παραλλαγές.
Ήταν τελικά νίκη της Δημοκρατίας (όπως παρουσιάζεται συνήθως) το Πολυτεχνείο ή μια μεγάλη ήττα της εξέγερσης; Ένας αγαπημένος μου φίλος, παλαιός συμφοιτητής, ψυχίατρος διατύπωσε μίαν αξιοσημείωτη άποψη γύρω από την ιστορική μνήμη του Πολυτεχνείου. Θεωρεί ότι η ετήσια γιορτή του Πολυτεχνείου εκφράζει το ανολοκλήρωτο πένθος της ελληνικής κοινωνίας για την ήττα της εξέγερσης και τους νεκρούς της. Στη θέση της παραδοσιακής πορείας, της βίας, των καταστροφών, των αλληλοκατηγοριών και της αποτυχημένης κομματικής διαχείρισης προτείνει την διοργάνωση ειρηνικής και σιωπηλής πορείας, με παλλαϊκή συμμετοχή και όλους εμάς να κρατάμε από μια αναμμένη λαμπάδα στο χέρι, με τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης και τους συγγενείς των θυμάτων επικεφαλής της πορείας να κρατούν τη σημαία του Πολυτεχνείου. Η σιωπηλή αυτή πορεία θα έπρεπε καταλήξει στο Πολυτεχνείο όπου θα περιμένουν το πλήθος η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός και τα μέλη της κυβέρνησης και σύσσωμο το Κοινοβούλιο. Εκεί συμβολικά θα γίνει έπαρση της σημαίας του Πολυτεχνείου και θα τελεστεί (σε μια σεμνή και σύντομη τελετή) το επίσημο μνημόσυνο της Μεταπολίτευσης. Για να κλείσουν οριστικά τα τραύματα με ουλές και να ολοκληρωθεί τελικά ο ατελής κύκλος του πένθους.
Συνολικά η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) παρακολουθούν σε πλήρη αδυναμία την επίθεση της πανδημίας κορωνοϊού. Ίσως αυτό που τελικά δεν κατάφερε καμία μέχρι σήμερα (ανθρώπινη) πολιτική παρέμβαση να το καταφέρει όμως δια της βίας ένας, αόρατος δια γυμνού οφθαλμού, mRNA ιός στα πλαίσια της τρέχουσας πανδημίας Covid-19. Ο κορωνοϊός θα είναι ίσως εκείνος που τελικά θα κλείσει τον κύκλο του πένθους και θα ενταφιάσει (με συνοπτικές διαδικασίες) τα απομεινάρια της Μεταπολίτευσης.
Επιμέλεια-Συγγραφή: Θανάσης Δρίτσας, Καρδιολόγος, Αναπληρωτής Διευθυντής, Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, Συνθέτης και Συγγραφέας.