Δεν πρόκειται για “θαυματουργό φάρμακο” – Ανάλυση “Real Life” από Γερμανούς ειδικούς με αυστριακή συμμετοχή.
Ο ενθουσιασμός γύρω από τους αγωνιστές του υποδοχέα GLP-1 στη θεραπεία του διαβήτη και της παχυσαρκίας φαίνεται να καλύπτει, τουλάχιστον εν μέρει, την πραγματική κατάσταση στην καθημερινή πρακτική.
Σύμφωνα με μια μελέτη Γερμανών επιστημόνων με αυστριακή συμμετοχή, η δράση σε διαβητικούς τύπου 2 είναι πολύ ετερογενής. Μόνο μια μειοψηφία των ατόμων που έλαβαν θεραπεία παρουσίασε μείωση βάρους και μόνιμη μείωση του σακχάρου στο αίμα.
Σε κλινικές μελέτες με φάρμακα που έχουν γίνει γνωστά στο ευρύ κοινό σε όλο τον κόσμο κυρίως ως ενέσιμα για την απώλεια βάρους και περιέχουν δραστικές ουσίες όπως η σεμαγλουτίδη, καταγράφηκαν σημαντικές βελτιώσεις στους διαβητικούς όσον αφορά τον μέσο όρο της HbA1c (επίπεδο σακχάρου στα ερυθρά αιμοσφαίρια) ως μέτρο ελέγχου του σακχάρου στο αίμα και όσον αφορά το βάρος.
Σε παχύσαρκους ασθενείς παρατηρήθηκε μείωση του σωματικού βάρους κατά 10% και ακόμη περισσότερο.
Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται όσον αφορά τη φροντίδα πολλών ασθενών εκτός των μελετών είναι εάν τα αποτελέσματα της θεραπείας που καταγράφηκαν στις επιστημονικές αναλύσεις εμφανίζονται και στην πραγματική ζωή, στην κλινική πράξη.
Ο Martin Heni από το Τμήμα Διαβητολογίας της Πανεπιστημιακής Κλινικής του Ulm στη Γερμανία και οι συν-συγγραφείς του, μεταξύ των οποίων και η Lisa Frühwald (5ο Ιατρικό Τμήμα/Κλινική Ottakring στη Βιέννη), πραγματοποίησαν μια μελέτη μητρώου (που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό “Diabetologia”).
“Αναλύθηκαν δεδομένα από 4.467 ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 από το Μητρώο Παρακολούθησης Ασθενών με Διαβήτη (DPV), με έμφαση στις μεταβολές της HbA1c και του σωματικού βάρους εντός έξι μηνών από την έναρξη της θεραπείας με αγωνιστές του υποδοχέα GLP-1.
Κατηγοριοποιήσαμε τους συμμετέχοντες με βάση την ανταπόκρισή τους: μόνο μείωση της HbA1c, μόνο απώλεια βάρους, και τα δύο ή κανένα από τα δύο”, διαπίστωσαν οι ειδικοί. Σκοπός ήταν η αξιολόγηση της θεραπείας με τους αγωνιστές του υποδοχέα GLP-1 σεμαγλουτίδη, λιραγλουτίδη ή δουλαγλουτίδη.
Οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, των οποίων τα δεδομένα συγκρίθηκαν με τις αρχικές τιμές μετά από έξι μήνες θεραπείας, ήταν κατά μέσο όρο 60 ετών.
Είχαν κατά μέσο όρο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) λίγο κάτω από 35, δηλαδή ήταν ως επί το πλείστον παχύσαρκοι (ΔΜΣ μεγαλύτερο από 30) και είχαν μέση τιμή HbA1c 7,7%, η οποία είναι σημαντικά υψηλότερη από τις επιθυμητές τιμές που είναι κάτω από 6,5%.
Σε αντίθεση με τον ενθουσιασμό που έχουν προκαλέσει τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται εδώ και αρκετά χρόνια για τη θεραπεία του διαβήτη ως μέσα απώλειας βάρους στο ευρύ κοινό σε όλο τον κόσμο, τα δεδομένα που εξήχθησαν από την καθημερινή ζωή από τους συγγραφείς της μελέτης δεν είναι καθόλου εντυπωσιακά.
Η τιμή HbA1c ως μέτρο της μεσοπρόθεσμης ρύθμισης του σακχάρου στο αίμα μειώθηκε κατά μέσο όρο κατά 0,5%. Η μείωση βάρους ήταν 1,46% του αρχικού βάρους
“Συνολικά, το 14% των συμμετεχόντων πέτυχε τόσο μείωση του HbA1c όσο και μείωση του βάρους. Ένα επιπλέον 35,7% πέτυχε μόνο μείωση του HbA1c χωρίς αξιοσημείωτη μείωση του βάρους, ενώ το 7,4% πέτυχε μόνο μείωση του βάρους χωρίς αξιοσημείωτη αντίδραση του HbA1c (βελτίωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα).
Το υπόλοιπο 42,9% δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική μείωση και στις δύο μετρήσεις (“αποτυχία”)”, διαπίστωσαν οι διαβητολόγοι.
Φαίνεται ότι ήταν αρκετά εύκολο να διακριθούν υποομάδες μεταξύ των συμμετεχόντων.
“Έτσι, τα άτομα με υψηλότερο αρχικό βάρος έχασαν περισσότερο βάρος κατά τη διάρκεια της θεραπείας, ενώ οι γυναίκες παρουσίασαν γενικά μεγαλύτερη μείωση βάρους με τους αγωνιστές του υποδοχέα GLP-1 σε σύγκριση με τη φαρμακευτική θεραπεία. Τα άτομα με χειρότερη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα στην αρχή έχασαν γενικά λιγότερο βάρος από τα άτομα με χαμηλότερη τιμή HbA1c.
Συνοψίζοντας, η ανάλυσή μας δείχνει σημαντική μεταβλητότητα των αποτελεσμάτων της θεραπείας με αγωνιστές των υποδοχέων GLP-1 σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 στην κλινική πράξη. Μόνο μια μειοψηφία των ασθενών πέτυχε μείωση τόσο του σακχάρου στο αίμα όσο και του βάρους κατά τους πρώτους έξι μήνες της θεραπείας.
Οι διαφορές στην πράξη σε σύγκριση με τις κλινικές μελέτες υπογραμμίζουν την ανάγκη για πιο ολοκληρωμένες μελέτες, προκειμένου να είναι δυνατή η καλύτερη πρόβλεψη της ανταπόκρισης στον διαβήτη τύπου 2 και η ανάπτυξη εξατομικευμένων θεραπευτικών στρατηγικών”, διαπίστωσαν οι επιστήμονες.
Πηγές:
Αυστριακό Πρακτορείο Ειδήσεων – Diabetologia, https://www.iatronet.gr/article/132971/oi-eneseis-gia-ton-diavhth-kai-thn-apoleia-varoys-ehoyn-poly-diaforetikh-drash-se-kathe-atomo-meleth
