Ενώ είχαν προκαλέσει θανατηφόρες πανδημίες, τα δύο «ξαδέρφια» του νέου κορονοϊού είχαν εξαφανιστεί στο παρελθόν χωρίς εμβόλιο ή φάρμακο. Μήπως όμως τη στιγμή που οι χώρες ξεκινούν να χαλαρώνουν τα μέτρα, θα είναι η τρίτη και τυχερή φορά του ιού;
Πώς σκοτώνεις έναν ιό; Πώς εξαλείφεται μία μικροσκοπική, γενετική ταινία με βασικές «εντολές» την αναπαραγωγή και τη συμβίωση με έναν άλλο οργανισμό;
Το σαπούνι στο δέρμα μας είναι αρκετά αποτελεσματικό. «Ξεπλένει τη στοιβάδα του λίπους που περιβάλλει τον κορονοϊό και έτσι τον σκοτώνει», εξηγεί στη βρετανική Telegraph ο δρ Σάρλοτ Χούλντκροφτ από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Αν όμως περάσει στον οργανισμό μας, τότε μπαίνει στα κύτταρα και δεν υπάρχουν ούτε εμβόλια να τον αποτρέψουν ούτε φάρμακα να τον σκοτώσουν.
Ωστόσο, υπάρχει και ένας άλλος τρόπος που βάζει τέλος στο πανδημικό παιχνίδι των κορονοϊών, χωρίς φάρμακα και εμβόλια.
Ηδη τον αιώνα που διανύουμε, ακόμη δύο κορονοϊοί είχαν εμφανιστεί, είχαν εκδηλώσει εξάρσεις, όμως ξαφνικά εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα πρόγραμμα ανοσοποίησης του γενικού πληθυσμού.
Μήπως όμως τη στιγμή που οι χώρες ξεκινούν να χαλαρώνουν τα μέτρα, θα είναι η τρίτη και τυχερή φορά του ιού, διερωτάται η Telegraph.
«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να έχουμε δεύτερο κύμα», λέει ο Ντέιβιντ Χέιμαν, καθηγητής Λοιμωδών Παθήσεων και Επιδημιολογίας στη Σχολή Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου.
Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να γνωρίζουν καλύτερα από τον δρα Χέιμαν, γράφει η Telegraph, καθώς στην περίπου 20ετή καριέρα του στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ήταν επικεφαλής της παγκόσμιας καμπάνιας για την αντιμετώπιση του πρώτου SARS εν έτει 2002.
Ο ιός αυτός είναι σχεδόν ίδιος με τον σημερινό. Μεταδόθηκε από ζώο στον άνθρωπο στα τέλη Νοεμβρίου, εξαπλώθηκε γρήγορα, ενώ ήταν πιο θανατηφόρος, αφού σκότωνε τον έναν στους δέκα που μόλυνε, λέει ο δρ Χέιμαν.
Ομως ξαφνικά, έξι μήνες μετά την εμφάνισή του, ο ιός SARS εξαφανίστηκε. Βέβαια, τώρα είμαστε στο εξάμηνο και τον Ιούλιο θα πρέπει να κάνουμε απολογισμό για να δούμε πού βρισκόμαστε, λέει στη βρετανική εφημερίδα ο ίδιος.
Ο κάθε ιός έχει τρεις μοίρες, συμπληρώνει, όταν καλείται από τη φύση να διασχίσει το φράγμα των ειδών και να μολύνει τους ανθρώπους για να επιβιώσει.
Η πρώτη είναι αδιέξοδη. Η λύσσα, για παράδειγμα, θα μολύνει ένα άτομο και δεν μπορεί να πάει πιο πέρα…
Η δεύτερη είναι να προκαλέσουν πανδημίες και ξαφνικά να επιστρέψουν από εκεί που ήρθαν. Ο Εμπολα, που μεταδόθηκε από τους πιθήκους ή τις νυχτερίδες στους ανθρώπους, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η τρίτη είναι ότι η νόσος δεν μπορεί να εξαλειφθεί και παραμένει ενδημική, όπως ο ιός HIV.
«Ακόμη δεν ξέρουμε τη μοίρα του νέου κορονοϊού. Μπορεί να γίνει ενδημικός, μπορεί να μεταλλαχθεί και να γίνει λιγότερο ή περισσότερο επιθετικός και μεταδοτικός, ή ίσως απλώς να εξαφανιστεί, όπως έκανε ο ξάδελφός του, SARS» λέει ο Χέινμαν.
Ο ίδιος σπεύδει να διευκρινίσει ότι ο Sars-Cov-1 δεν εξαφανίστηκε από μόνος του, αλλά σε αυτό συνέβαλε μία σειρά από μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας, των πτήσεων και άλλων παραγόντων που πέτυχαν τον άμεσο περιορισμό της μετάδοσής του.
Παρόλα αυτά, οι ιοί τις περισσότερες φορές στην πρώτη τους εμφάνιση είναι επιθετικοί και ακολούθως εξασθενούν. Γιατί;
Επιτίθενται στον άνθρωπο επειδή είναι συμβιωτικοί οργανισμοί. Δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους στη φύση, χρειάζονται κάποιον ξενιστή. Οταν όμως είναι τόσο επιθετικοί που σκοτώνουν τον ξενιστή τους, δεν έχουν πολλές πιθανότητες επιβίωσης και οι ίδιοι.
Ετσι, επειδή είναι «έξυπνοι» και «προσαρμοστικοί», αλλάζουν το γενετικό τους υλικό (RNA, δεν έχουν DNA οι κορονοϊοί) και γίνονται λιγότερο επιθετικοί, ώστε να πηγαίνουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, χωρίς να έχουν αντιστάσεις.
Επίσης, οι κορονοϊοί είναι ρινοϊοί, δηλαδή ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους ιούς του κοινού κρυολογήματος και όχι με αυτούς της γρίπης. Αρα, είναι πιθανό το σενάριο να υπάρχει ως ιός με συμπτώματα του κοινού κρυολογήματος, στα οποία κανείς δεν δίνει σημασία.
Προς το παρόν όμως, κάτι τόσο επιθετικό, άκρως μεταδοτικό, θανατηφόρο και άγνωστο, τρομάζει τους επιστήμονες και αλλάζει τελείως όχι μόνο την καθημερινότητα, αλλά και τη ζωή μας. Ζούμε όμως με την ελπίδα ότι σύντομα θα εξαφανιστεί.
Πηγή: Protagon.gr