Μακροπρόθεσμη χορήγηση β-αναστολέων ενδείκνυται σε ασθενείς με ανεύρυσμα της θωρακικής αορτής (υπάρχουν ενδείξεις ότι επιβραδύνει την εξέλιξη του ανευρύσματος). Επιπρόσθετη αντιυπερτασική φαρμακευτική αγωγή σε υπερτασικούς ασθενείς (η καλή ρύθμιση της υπέρτασης έχει μεγάλη σημασία).
Εγχειρητική αντιμετώπιση με τοποθέτηση προσθετικού μοσχεύματος έχει ένδειξη :
1) σε ασθενείς που έχουν συμπτώματα όπως θωρακικό πόνο ενδεικτικό ρήξης ή επαπειλούμενης ρήξης του ανευρύσματος που δεν εξηγείται από άλλη αιτία ή
2) εκδηλώσεις συμπίεσης γειτονικών οργάνων όπως οισοφάγος, τραχεία, ή αριστερός κύριος βρόγχος, ή
3) σε ασυμπτωματικούς ασθενείς με ανεύρυσμα ανιούσας αορτής όταν η διάμετρος του ανευρύσματος > 5,5 cm ή όταν υπάρχουν ενδείξεις ταχείας αύξησης της διαμέτρου του ανευρύσματος (> 1 cm σε ένα έτος). Το γενικό όριο των 5,5 cm για απόφαση εγχείρησης ανευρύσματος της ανιούσας αορτής ισχύει και σε ασθενείς με δίπτυχη αορτική βαλβίδα, ενώ σε σύνδρομο Marfan το όριο είναι μικρότερο (5 εκατοστά).
Σε ασθενείς με ανεύρυσμα ανιούσας αορτής και δίπτυχη αορτική βαλβίδα μπορεί να αποφασιστεί εγχείρηση σε διάμετρο 5 cm (αντί για το γενικό όριο των 5,5 cm) αν έχουν και κάποιο πρόσθετο παράγοντα κινδύνου για διαχωρισμό, όπως οικογενιακό ιστορικό διαχωρισμού της αορτής, αύξηση της διαμέτρου του ανευρύσματος > 3 mm/έτος, συνύπαρξη ισθμικής στένωσης της αορτής, ή μικρές σωματικές διαστάσεις (σε μικρόσωμους ασθενείς η ίδια διάταση της αορτής είναι σοβαρότερη από ότι σε μεγαλόσωμους). Η αρτηριακή υπέρταση υπολογίζεται και αυτή σαν παράγοντας κινδύνου αν δεν έχει καταστεί δυνατό να αντιμετωπισθεί επαρκώς με τη φαρμακευτική αγωγή.
Ένδειξη εγχείρησης σε ανεύρυσμα ανιούσας αορτής είναι και η συνύπαρξη σoβαρής ανεπάρκειας της αορτικής βαλβίδας.
Ειδικά στους ασθενείς με σύνδρομο Marfan, υπάρχει ένδειξη χειρουργικής διόρθωσης, όταν η διάμετρος του ανευρύσματος της ανιούσας αορτής > 5 cm.
Σε ασθενείς με σύνδρομο Marfan μπορεί να αποφασισθεί εγχείρηση σε μικρότερο όριο αορτικής διαμέτρου, συγκεκριμένα 45 mm αν έχουν κάποιους πρόσθετους παράγοντες κινδύνου, όπως:
-οικογενειακό ιστορικό διαχωρισμού της αορτής-αύξηση της διαμέτρου του ανευρύσματος >3mm/έτος (χρησιμοποιώντας την ίδια απεικονιστική τεχνική εξέτασης) -σοβαρή ανεπάρκεια της αορτικής βαλβίδας ή – επιθυμία για εγκυμοσύνη (επειδή στην εγκυμοσύνη έχει παρατηρηθεί αυξημένος κίνδυνος για ταχεία αύξηση της διαμέτρου και για επιπλοκές από το ανεύρυσμα).Ασθενείς με εκδηλώσεις διαταραχής του συνδετικού ιστού παρόμοιες με αυτές του συνδρόμου Marfan, οι οποίοι δεν έχουν τα πλήρη κριτήρια του συνδρόμου Marfan, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως προς το ανεύρυσμα με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια όρια διαμέτρου που ισχύουν και για τους ασθενείς με διαγνωσμένο σύνδρομο Marfan.
Σε ασθενείς με μεμονωμένο ανεύρυσμα αορτικού τόξου, η απόφαση για χειρουργική επέμβαση πρέπει να εξετάζεται αν η μέγιστη διάμετρος του αορτικού τόξου ≥ 55 mm (ένδειξη ισχύος ΙΙa κατά τις κατευθυντήριες οδηγίες)
Για ανεύρυσμα της κατιούσας θωρακικής αορτής όταν υπάρχει ένδειξη επέμβασης (βλέπε παρακάτω για το όριο της διαμέτρου) πρέπει να εξεταστεί η επιλογή της θωρακικής ενδοαγγειακής (ενδοαυλικής) αορτικής επιδιόρθωσης (Thoracic Endo-Vascular Aortic Repair=TEVAR). Η TEVAR είναι προτιμότερη από την εγχείρηση, υπό την προϋπόθεση ότι η ανατομία της περιοχής είναι κατάλληλη.
Όταν η ενδοαγγειακή επιδιόρθωση με μόσχευμα τύπου stent (TEVAR) είναι τεχνικά εφικτή, τότε θα πρέπει να εξετάζεται σοβαρά αυτή η επιλογή (ένδειξη κατηγορίας ΙΙa με βάση τις κατευθυντήριες οδηγίες της ESC) σε ασθενείς που έχουν ανεύρυσμα της κατιούσας θωρακικής αορτής με μέγιστη διάμετρο ≥ 55 mm. (5,5 cm).
Η ενδοαγγειακή επιδιόρθωση γίνεται με την εισαγωγή του οδηγού σύρματος και του συστήματος τοποθέτησης της ενδοαυλικής πρόθεσης (stent), το οποίο προωθείται ολισθαίνοντας πάνω στο οδηγό σύρμα, από την κοινή μηριαία ή τη λαγόνια αρτηρία (μετά από χειρουργική αποκάλυψη της αρτηρίας). Από εκεί το οδηγό σύρμα και το σύστημα του ενδοαυλικού μοσχεύματος προωθούνται στην κατιούσα θωρακική αορτή. Η εισαγωγή του συστήματος από τη λαγόνια αρτηρία γίνεται όταν η μηριαία αρτηρία δεν έχει επαρκή διάμετρο προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως θέση εισόδου.
Όταν η TEVAR δεν είναι τεχνικά εφικτή, πρέπει να εξετάζεται σοβαρά η λύση της χειρουργικής επέμβασης σε ασθενείς με ανεύρυσμα της κατιούσας θωρακικής αορτής μέγιστης διαμέτρου ≥ 6 cm. Επέμβαση σε μικρότερο όριο διαμέτρου (5,5 cm) πρέπει να εξετάζεται σε ασθενείς με σύνδρομο Marfan.
Όταν ενδείκνυται παρέμβαση σε ανεύρυσμα της κατιούσας θωρακικής αορτής σε περιπτώσεις συνδρόμου Marfan ή άλλων συνδρόμων διαταραχής του συνδετικού ιστού, πρέπει να προτιμάται η χειρουργική επέμβαση αντί της ενδοαγγειακής επιδιόρθωσης με stent (TEVAR).