Κάποτε, μια ομάδα μαστόρων κλήθηκε να φτιάξει ένα οικοδόμημα. Έτρεξαν όλοι με τα εργαλεία τους και τους βοηθούς τους και ξεκίνησαν να δουλεύουν. Και ανταγωνισμός υπήρχε και διαφωνίες υπήρχαν, και όλοι ίδιοι δεν ήταν. Στην πορεία κάποιοι είδαν ότι δεν είχαν τα καλύτερα εργαλεία για αυτή τη δουλειά, κάποιους ο αρχιτέκτονας κατάλαβε ότι τους είχε ανάγκη, κάποιοι άλλοι έκαναν την παρουσία τους απαιτητή. Χαοτική κατάσταση. Γρήγορα φάνηκε ότι και στα παραμύθια, η ζωή δημιουργεί περίεργες συνθήκες…. Και για κάθε μάστορα έρχεται η ώρα που πρέπει να αποφασίσει τι να κάνει.
Κλείνω 4 εβδομάδες που ξεκίνησα να παρακολουθώ ειδήσεις και βιβλιογραφία για αυτό τον ιό και ξεκίνησα με καλές προϋποθέσεις: Έχω ιδιωτικό ιατρείο με εξαερισμό που δημιουργεί αρνητική πίεση, και μεγάλο χώρο αναμονής, διπλό από τις απαιτήσεις. Έχω γραμματέα που μπορεί να βοηθήσει πολύ στην διαχείριση των ασθενών μέσα από τηλέφωνο και emails. Είχα διαβάσει καλά τις δημοσιεύσεις, τα συμπτώματα, την παθοφυσιολογία που υπήρχε. Βρήκα μια ασπίδα προστασίας που καλύπτει το πρόσωπο, μάσκες, γάντια, αντισηπτικά αλλά μου λείπουν οι αγγελικά άσπρες στολές.
Σύντομα ανακάλυψα ότι τίποτα από όλα αυτά δεν χρειαζόταν. Η χώρα μας εν απουσία οικογενειακού ιατρού ή προσωπικού ιατρού αναφοράς, που προφανώς ποτέ δεν ήταν για κανένα προτεραιότητα, αξιοποίησε ένα οργανισμό στον οποίο όλοι απευθύνονται τηλεφωνικά. Βγήκαν επιστημονικά εξαιρετικές οδηγίες αλλά πρακτικά μη εφαρμόσιμες για την πλειοψηφία των περιπτώσεων. Και εγώ καλούμαι να καλέσω ένα τηλέφωνο και να απολογηθώ.
Καλούμαι να ακολουθήσω οδηγίες όπου θα πρέπει να αναγνωρίσω τι έχει ο ασθενής μιλώντας στο τηλέφωνο, αναρωτιέμαι έχοντας και την ευθύνη; Όταν στέλνεις ένα ασθενή να πάρει τηλέφωνο τον ΕΟΔΥ να του πει τι να κάνει, ξέροντας ότι σου αναφέρει πυρετό, βήχα, διακρίνεις και μια μικρή δύσπνοια και ξέρεις ότι είναι ανοσοκατασταλμένος λόγω αγωγής και σε ξαναπαίρνει πίσω και σου λέει ότι του είπαν ότι ναι είναι υψιλού κινδύνου, να τον αξιολογήσει καλύτερα ο γιατρός του, τι πρέπει να κάνεις; Μπορεί να γίνει ιατρική έτσι;
Αν ήμουν στα επείγοντα ενός νοσοκομείου και ερχόμουν σε επαφή με επιβεβαιωμένα νοσούντα ασθενή (και όχι κρούσμα) θα είχα 7 ή 14 ημέρες πληρωμένη διαμονή στο σπίτι, και σε 3-4 ώρες τα επείγοντα θα λειτουργούσαν ξανά. Τώρα, τύχει και ιχνηλατηθεί ασθενής μου, το ιατρείο μου θα κλείσει για 15 ημέρες, και θα πρέπει να βρω και την “πιστοποιημένη εταιρεία” να κάνει την απολύμανση που κανείς δεν ξέρει τι πιστοποίηση θα πρέπει να έχει και από που και όλοι μυρίζουν τα νύχια τους διαβάζοντας το ΦΕΚ
Δεν συνηθίζω να φοράω μπλε ή πράσινες μπλούζες. Δεν με διακρίνει “συναδελφικότητα” να συνταγογραφήσω το plaquenil που “δόθηκε” αυτές τις μέρες. Κι αν το συνταγογραφούσα, τι παραπάνω από μια ανακοίνωση θα έκαναν οι Ιατρικοί σύλλογοι, σκέφτομαι; Δεν είμαι ο πυλώνας (που λέει και κάποιος συνάδελφος) που κρατά ηρωική στάση. Πρέπει να ακολουθήσω τις οδηγίες που όλοι βγάζουν αυτές τις μέρες αλλά πρακτικά έτσι δεν με αφήνουν να κάνω τη δουλειά μου. Την ίδια στιγμή, μπορώ να πάρω ταξί, λεωφορείο, να πάω παντού και να κολλήσω τα πάντα. Αλλά πρέπει να αποδείξω ότι οι ασθενείς μου δεν κόλλησαν τίποτα από μένα. Κανένας άλλος δεν έχει αυτή την υποχρέωση.
Σκέφτομαι να κλείσω το κινητό μου. Ίσως δεν πρέπει να βάλω σε κίνδυνο τους ασθενείς μου με μια κακή “ιατρική” από το τηλέφωνο. Από την άλλη δεν θέλω να τους εγκαταλείψω, δεν θα ήθελα να μου το κάνει ο γιατρός μου αυτό. Έχοντας ανοικτό το τηλέφωνο λαμβάνεις, τηλεφωνήματα από ανθρώπους που δεν έχεις δει ποτέ. Αρνείσαι ευγενικά. Πάλι είσαι ο κακός. Την ίδια στιγμή βλέπεις ένα υψηλά ιστάμενο να εγκαλείται γιατί ξέχασε μια ομάδα επαγγελματιών και την επόμενη μέρα να ξεκινά εγκωμιάζοντας τους.
Δεν είμαι χαζός. Δεν έχω απογοητευτεί, δεν έχω burnout. Έχω καταλάβει ότι δεν κάνω για το οικοδόμημα. Μήπως κάνω λάθος; Μήπως θέλουν να μου πουν να μην ασχοληθώ, ναι, δεν έχω τα εργαλεία και τα πτυχία που λέει και ο κυρ Βασίλης ο μάστορας…..
Απόψε δεν χαλαρώνουμε. Σκεφτόμαστε τι κάνουμε στο μέλλον.
Συγγραφέας: Δημήτριος Κουναλάκης, Γενικός Ιατρός, Ελεύθερος Επαγγελματίας