Coronovirus:the next day
Ένας ιός, η πιο απλή δομή βίου που μπορεί να υπάρξει έμελλε να γίνει μετασχηματιστής της ιστορίας της ανθρωπότητας κατά τον 21ο αιώνα. Με την έναρξη του 2020 κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι επρόκειτο να ζήσει τέτοιες κοσμοιστορικές στιγμές. Το χτύπημα του κωρονοιού, λοιπόν μας αιφνιδίασε όλους, μας κατέλαβε εξαπίνης, ενώ η ραγδαία εξάπλωση του σε όλο τον πλανήτη προκάλεσε πρωτοφανή πανδημία. Η παντοδυναμία όμως του COVID-19 δεν πρόκειται να διαρκέσει για πολύ,ο ιός γρήγορα θα υποκύψει στα όπλα της επιστήμης και τότε όλα θα έχουν τελειώσει. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι όλα θα τελειώσουν και θα είμαστε όπως πριν, αλώβητοι; Ποιά θα είναι η επόμενη μέρα; Μια τέτοια κρίση δε θα μπορούσε να περάσει χωρίς να αφήσει το αποτύπωμα της στη ζωή των ανθρώπων. Ο κορωνοιός θα γίνει η αιτία επαναπροσδιορισμού πολλών πραγμάτων στην καθημερινή ζωή και τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων.
Πρώτα από όλα, ο κορωνοιός και ο εγκλεισμός που επέφερε έγιναν εισηγητές της αξιοποίησης του ψηφιακού κόσμου και των τεχνολογικών δυνατοτήτων στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Τα σενάρια που υπήρχαν στον ορίζοντα για επικοινωνία, εκπαίδευση, εργασία και εξυπηρέτηση αποκλειστικά από απόσταση και φάνταζαν φουτουριστικά, έγιναν με το ξέσπασμα του κορωνοιού απτή πραγματικότητα. Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός πολύ γρήγορα έκανε το κόσμο γύρω μας να ψηφιοποιηθεί ,έκανε τους ανθρώπους να εξοικειωθούν με το τεχνολογικό τους περιβάλλον και να χρησιμοποιούν τα εργαλεία που τους παρέχει για απεγκλωβιστούν από τη ‘φυλακή’ του σπιτιού τους και να έχουν πρόσβαση στον έξω κόσμο. Με την έναρξη της καραντίνας είδαμε την εκπαίδευση εν μια νυκτί να μετατρέπεται σε τηλεκπαίδευση και την εργασία σε τηλεργασία, πράγμα που υπό κανονικές συνθήκες θα έπαιρνε χρόνια για να ολοκληρωθεί. Ο κορωνοιός, λοιπόν, έδρασε ως καταλύτης για τη μετάβαση της ανθρωπότητας σε μια ‘ακόμα πιο τεχνολογική εποχή’, όπου τα πάντα θα γίνονται μέσα από μια οθόνη. Μετά τον κορωνοιό η ψηφιοποίηση αυτή θα έχει παγιωθεί και δε θα υπάρχει δρόμος επιστροφής, η τεχνολογία θα υπάρχει και θα χαρακτηρίζει την καθημερινή μας ζωή όσο ποτέ άλλοτε.
Επιπροσθέτως, ο νέος ιός στάθηκε αφορμή για να επαναπροσδιορίσουν οι άνθρωποι τις αξίες και να αλλάξουν την κοσμοθεωρία τους. Ο φόβος για το άγνωστο και παράξενο ‘εκτελεστή’ ο φόβος για το θάνατο κάνει τους ανθρώπους να αναθεωρήσουν ‘τα σημαντικά’ της ζωής τους. Οι άνθρωποι αρχίζουν να συνειδητοποιούν τη θνητοτητα τους απέναντι στην παντοδυναμία της φύσης βλέποντας ότι ακόμα και η πιο ελλειπτική, η πιο ατελής μορφή ζωής είναι ικανή να τους εξολοθρεύσει.
Αν, λοιπόν, το αξιακό σύστημα των ανθρώπων μετρά ένα σημαντικό ‘έλλειμα’ θα αναπληρωθεί από τη συναισθηση της μηδαμινότητας της ύλης μπροστά σε ό,τι λέγεται ζωή. Οι άνθρωποι, επίσης, καταλαβαίνουν πλέον ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο θάνατο, ο κορωνοιός μας έκανε να διαγράψουμε τις όποιες διαφορές μας χωρίζουν, να συνειδητοποιούμε το τερατώδες κοίνο γνώρισμα του ανθρώπου: το εφήμερο της ζωής του. Στην ‘μετά τον κορωνοιο’ εποχή κάθε είδος ρατσισμού (-τουλάχιστον για τους εχέφρονες-) θα έχει διαβρωθεί τόσο πολύ που θα φαντάζει παράλογο. Η ταχύτατη αυτή πνευματική ωρίμανση στάθηκε επίσης καθοριστική για τη στάση της ανθρωπότητας απέναντι στον ιό, έκανε τους ανθρώπους να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν τον αόρατο εχθρό, έφερε την αλληλεγγύη στο προσκήνιο. Ενσυναίσθηση και εγκράτεια είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν και θα συνεχίσουν να μας χαρακτηρίζουν από εδώ και πέρα. Η ζωή μετά την καραντίνα θα έχει χέρια που δεν θα εκτείνονται στον ουρανό αλλά θα τείνουν στον άνθρωπο.
Υπάρχει, βέβαια και το σενάριο ότι παρά την ανάπτυξη της αλληλεγγύης η πανδημία θα τραυματίσει ανεπανόρθωτα τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Η κατάσταση που ζούμε μας έχει υποχρεώσει να αποφύγουμε τις συναναστροφές με άλλους ανθρώπους. Μετά την καραντίνα οι άνθρωποι θα έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους ως ενδεχόμενους φορείς του ιού που παραμονεύουν να τους κολλήσουν, θα βλέπουν τον άλλο σαν ‘λεπρό’ του 21ου αιώνα. Η διαχυτικότητα, λοιπόν θα εκλείψει και πιθανόν να μην επανέλθει ο αυθορμητισμός στις ανθρώπινες σχέσεις κάνοντας τη καχυποψία να ηγεμονεύει. Από εδώ και στο εξής οι άνθρωποι θα κάνουν δεύτερες σκέψεις και θα αποφεύγουν τη κοντινή επαφή, ενώ θα συναντούν δυσκολία στο να εκδηλώνουν να συναισθήματα τους όπως πριν. Με αυτό το τρόπο θα αρχίσουν να απομακρύνονται από τη κοινωνική τους φύση ακολουθώντας το δρόμο της μοναχικότητας και της εσωστρέφειας.
Ανακεφαλαιώνοντας γίνεται φανερό ότι ο πόλεμος με τον ύπουλο ιό δεν θα αργήσει να λάβει τέλος και εμείς θα βρισκόμαστε στο στρατόπεδο των νικητών. Οι αλλαγές όμως που θα φέρει αυτή η κατάσταση θα είναι σημαντικές. Η τεχνολογία θα διαδραματίζει πιο ενεργό ρόλο στη ζωή μας και οι άνθρωποι ενώ θα διακατέχονται από αλτρουισμό και διάθεση προσφοράς θα φοβούνται να αφεθούν και να αναπτύξουν στενούς δεσμούς με άλλους ανθρώπους. Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στο τέλος κάθε τραγωδίας έρχεται η κάθαρση. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι η επόμενη μέρα θα μας βρεί ενωμένους και μονιασμένους, ότι ο κορωνοιός και οι αλλαγές που θα επιφέρει, θα φέρουν μαζί τους ένα μέλλον περισσότερο ελπιδοφόρο και αισιόδοξο.
Επιμέλεια-Συγγραφή: Μαρκέλλα Τσακμοπούλου
Μαθήτρια Γ’ Λυκείου, Λύκειο Αρκαλοχωρίου, Ηράκλειο