Μέσα στην οικογένεια τα μέλη της είναι δύσκολο να αποδεχτούν την οποιαδήποτε διαπιστωμένη δυσκολία, πόσο μάλλον αυτή που έχει την επιβεβαίωση μίας διάγνωσης. Οι γονείς διαμορφώνουν μία όμορφη εικόνα για την οικογένεια τους, μέσα στην οποία μία διάγνωση χρόνιου προβλήματος, ειδικά στα παιδιά, είναι πολύ δύσκολο να την δεχτούν.
Συνήθως η μη αποδοχή της διάγνωσης οφείλεται στο φόβο του κοινωνικού στίγματος. Στερεότυπες και αναχρονιστικές αντιλήψεις μέσα στην κοινωνία συχνά συντελούν στην περιθωριοποίηση των ατόμων με διάγνωση χρόνιου προβλήματος. Οι γονείς φοβούνται ότι η οποιαδήποτε διάγνωση θα αποτελέσει «ταμπέλα», μέσω της οποίας τα παιδιά θα απομονωθούν κοινωνικά και θα έχουν περαιτέρω δυσκολίες στην εξέλιξη τους. Συχνά αυτό συμβαίνει. Αυτή όμως είναι η πρόκληση για τους γονείς, αφού από το ρόλο τους έχουν εκείνοι την αποκλειστική ευθύνη να προστατεύσουν τα παιδιά από το καθετί.
Η συνθήκη αυτή γίνεται δυσκολότερη, όταν μέσα στην οικογένεια υπάρχει ήδη παρόμοια διάγνωση σε άλλο παιδί.
Δεν είναι λίγες και οι φορές, που οι γονείς αποφεύγουν να αποδεχτούν τη διάγνωση από φόβο, πως τα ίδια τα παιδιά θα νιώσουν για τον εαυτό τους. Ας έχουν όμως στο μυαλό τους, ότι τα παιδιά θα αποδεχτούν ευκολότερα, αυτό που οι γονείς έχουν ήδη αποδεχτεί. Επομένως όσο οι γονείς ευκολότερα διαχειριστούν τη διάγνωση τόσο καλύτερα θα τη δεχτούν τα παιδιά για τον εαυτό τους.
Επιπλέον ανασταλτικός παράγοντας για την αποδοχή αποτελεί το γεγονός, ότι πολλές φορές οι γονείς αναγνωρίζουν στα όποια συμπτώματα των παιδιών τους δικές τους δυσκολίες. Αποδεχόμενοι τη διάγνωση των παιδιών τους έρχονται αντιμέτωποι με την διαδικασία αποδοχής και της δικής τους δυσκολίας, η οποία ενδεχομένως με τη σειρά της χρειάζεται να τύχει και αυτή διάγνωσης.
Την κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι η χώρα μας δεν διαθέτει ένα πλήρως οργανωμένο δίκτυο υπηρεσιών αντιμετώπισης και υποστήριξης της οικογένειας. Οι γονείς γνωρίζουν ότι εμπλέκονται σε έναν κυκεώνα διαδικασιών, από τις οποίες δύσκολα θα απαλλαχτούν στο υπόλοιπο της ζωής τους. Η όλη διαδικασία καθίσταται δυσβάσταχτη για όλους.
«Ένιωθα σαν να κουβαλούσα το βάρος όλου του κόσμου στους ώμους μου και ότι ήταν απλώς ζήτημα χρόνου το πότε θα λύγιζα» εξομολογείται η μητέρα ενός παιδιού με εγκεφαλική παράλυση (http://frontizoume.gr, 01/02/2018).
Η αποδοχή σημαίνει πρωτίστως την αναγνώριση των συναισθημάτων , θετικών ή αρνητικών, όλων των μελών στην οικογένεια. Η αναγνώριση των συναισθημάτων επιτρέπει το μοίρασμα μεταξύ τους, συνθήκη που συντελεί από μόνη της στην καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης αλλά και στη στήριξη. Η δυσκολία στη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων είναι αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπείας. Είναι απόλυτα θεμιτό, όταν κάποιο μέλος αντιμετωπίζει δυσκολία να ζητήσει τη βοήθεια ειδικών, γιατί έτσι αποφεύγονται περαιτέρω δυσκολίες.
Για παράδειγμα μία διάγνωση αναπτυξιακής διαταραχής σε κάποιο από τα παιδιά της οικογένειας, μπορεί να απομακρύνει τον γονιό, ο οποίος δεν θα δεχτεί τη διάγνωση και σε τέτοιο βαθμό, που θα περιθωριοποιηθεί από το παιδί αλλά και τον γονιό, ο οποίος θα αναλάβει το φορτίο της αντιμετώπισης. Η ρήξη στην επικοινωνία θα προκαλέσει αντίστοιχη ρήξη στη σχέση, με πιθανή εξέλιξη τη διάσταση αλλά και το διαζύγιο μεταξύ των γονέων. Η καταλυτικότερη συνέπεια θα είναι το ότι ο γονιός εκείνος δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκαταστήσει τη σχέση του τόσο με το παιδί όσο και με τη σύζυγο. Αυτό θα ανατραπεί με πολύ σοβαρή «δουλειά» με ειδικούς, την οποία συνήθως οι γονείς δεν είναι σε θέση να κάνουν.
Η ανάγκη αποδοχής είναι άκρως απαραίτητη για την πορεία και την αντιμετώπιση των δυσκολιών της διάγνωσης. Η αντιμετώπιση αλλά και η θεραπεία αρχίζει από τη στιγμή που μέσα στην οικογένεια η διάγνωση βρίσκει το χώρο της.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι υπεύθυνος για το είδος των προβλημάτων υγείας, που θα εκδηλώσει. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε υπεύθυνοι για την κοινωνία που θα δημιουργήσουμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε επαρκώς τις δυσκολίες, που θα προκύψουν από μία διάγνωση. Οι παρεμβάσεις σχετίζονται αφενός με την παροχή επαρκούς υποδομής αφετέρου με τη διαμόρφωση ενός κλίματος γενικότερης αποδοχής και θετικής διαχείρισης τους.
Οι κυβερνήσεις έχουν θεσμικό ρόλο να παρέχουν δωρεάν κάθε μέσο στους πολίτες αλλά και πλήρως στελεχωμένες, από ειδικούς ψυχικής υγείας, υπηρεσίες, οι οποίες θα συμβάλλουν στην ουσιαστική αντιμετώπιση . Οι όποιες πολιτικές, δεν δρομολογούν εξελίξεις προς τη διασφάλιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και μόνο, απομακρύνουν περισσότερο τους ανθρώπους από τη σωστή αντιμετώπιση και τη δημιουργία όλων των κατάλληλων προϋποθέσεων.
Αίτημα όλων μας θα πρέπει να είναι η διεκδίκηση αυτού του δικτύου και μόνο. Η οποιαδήποτε πολιτική προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν πρέπει να βρίσκει πρόσφορο έδαφος ανάμεσα μας.
Πηγή: https://newsbit.gr/i-therapeia-tis-opoias-diagnosis-archizei-apo-ti-stigmi-tis-apodochis/