Πριν λίγες ώρες ενημερώθηκα από τα ΜΜΕ για την απώλεια του Καθηγητή Ευτύχιου Βορίδη . Νιώθω λοιπόν την ανάγκη απόψε να γράψω δύο κουβέντες για τον άνθρωπο που επηρέασε στο μέγιστο βαθμό την ιατρική μου πορεία με τις παρεμβάσεις του, ΧΩΡΙΣ ΠΌΤΕ να έχω υπάρξει φοιτητής, ειδικευόμενος γιατρός στη Κλινική του η να έχει μαζί μου οιαδήποτε άλλη επαγγελματική σχέση. Θα αντιληφθείτε με αυτό το τρόπο το μεγαλείο της ψυχής αυτού του ανθρώπου. Πάμε λοιπόν πίσω, αρκετά πίσω. Για την ακρίβεια 37 χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 1983.
Είμαι δευτεροετής ειδικευόμενος στη Γαλλία, συγκεκριμένα στο Νοσοκομείο Henri Mondor στο Παρίσι. Είχα πάει σαν τεταρτοετής φοιτητής το 1979 με τις ανταλλαγές το καλοκαίρι και είχα γνωρίσει τον μετέπειτα Καθηγητή και Διευθυντή της Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής που με δέχθηκε για να κάνω ειδικότητα. Τω καιρώ εκείνω τα Αιμοδυναμικά Εργαστήρια ήταν ανεξάρτητα από τις Καρδιολογικές Κλινικές και συγκεκριμένα στο Νοσοκομείο τη διεύθυνση του συγκεκριμένου Εργαστηρίου κατείχε ο Καθηγητής D. Laurent, φίλος του αείμνηστου Βορίδη, μιας και οι δύο τους υπήρξαν Επιμελητές του μεγάλου Γάλλου καρδιολόγου Jean Lenègre. Εμένα είχε ήδη αρχίσει να με «τρώει» το σαράκι της …παρακέντησης (έτσι λέγαμε τότε την ενασχόληση με το Αιμοδυναμικό, γιατί η ενασχόληση ξεκινούσε από την εκμάθηση παρακέντησης της μηριαίας με κάτι τεράστιες, ατραυματικές -ο Θεός να τις κάνει!- βελόνες Cournand) και έψαχνα τρόπο να ..τρυπώσω να μάθω κι εγώ, μιας και λόγω ηλικίας, αλλά και λόγο …εθνικότητας (οι Γάλλοι μπορεί να εκτιμούσαν τα γαλλικά της Λεόντειου που μιλούσα, αλλά ο σωβινισμός-σωβινισμός) και μπροστά μου υπήρχαν πολλοί μεγαλύτεροι και άξιοι συνάδελφοι. Ο τότε συνάδελφος, μετέπειτα κουμπάρος μου (βάπτισε το γυιό μου) και σημερινός καθηγητής Καρδιολογίας στο ΑΠΘ Γιάννης Κανονίδης μετεκπαιδευόταν ήδη εκεί και μου σφύριξε το μυστικό; «Ξέρεις ο δικός μου, ήταν μαζί με τον Βορίδη. Δεν πας να τον βρεις στην Αθήνα, μπας και πει κάνα καλό λόγο και έρθεις και εσύ στο Αιμοδυναμικό;». Έτσι λοιπόν κι έγινε. Στα κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ στην Αθήνα, ο αείμνηστος πατέρας μου Δημήτριος Ολύμπιος (Παθολόγος) υπηρετούσε στο ίδιο γραφείο με τον επίσης αείμνηστο Καρδιολόγο Παναγιώτη Ασημακόπουλο, συμφοιτητή του Βορίδη και τον παρακάλεσε αν μπορούσε να μεσολαβήσει να τον συναντήσω και να υποβάλω το αίτημα μου. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου ακολούθησε ο εξής διάλογος με τον Ασημακόπουλο να σηκώνει το τηλέφωνο:
«Χούλη (sic!!) καλημέρα. Είναι εδώ ο γυιός ενός συναδέλφου, που σπουδάζει στη Γαλλία κλπ.. Πότε μπορεί να περάσει, να σε ρωτήσει κάποια πράγματα για τις σπουδές του;»
Απάντηση: «Πες του να περάσει αύριο από τον Ευαγγελισμό, στο γραφείο μου».
Έτσι την άλλη κιόλας μέρα στο μικρό γραφείο του στον Ευαγγελισμό με δεχόταν και χωρίς περιστροφές και φιοριτούρες, μου είπε ότι θα τηλεφωνούσε στο παλιό του φίλο για να του πει να με δεχθεί στο Αιμοδυναμικό. Πράγματι, γυρίζοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές μου τον Σεπτέμβριο του 1983 ο Laurent μου είπε να «κατέβω» στο Αιμοδυναμικό (η Καρδιολογική ήταν στον 12ο, το Αιμοδυναμικό στο ισόγειο). Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά και προφανώς στερούνται ενδιαφέροντος τη συγκεκριμένη στιγμή.
Η δεύτερη φορά που ο Καθηγητής Βορίδης σημάδεψε τη πορεία μου, ήταν 4 χρόνια αργότερα το φθινόπωρο του 1987 όταν έχοντας ολοκληρώσει την ειδικότητα (και τη θητεία μου στο Ναυτικό), υπέβαλα τα χαρτιά μου για μία θέση στη Καρδιολογική Κλινική στο Τζάνειο, με τότε Διευθυντή τον ομότιμο Καθηγητή Καρδιολογίας Διονύσιο Κόκκινο, μαθητή του Βορίδη από τα χρόνια του Λαϊκού και του Ευαγγελισμού. Πάλι το ενδιαφέρον του και σίγουρα η καλή του κουβέντα με οδήγησε στο Τζάνειο τον Δεκέμβριο του 1987 σαν Επιμελητή Β’ και κάπου εκεί θεώρησα ότι επιτέλους αυτός ο άνθρωπος θα είχε απαλλαγεί από την …ενοχλητική μου παρουσία!!
Εκ νέου όμως διαψεύστηκα. 20 ολόκληρα χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2007 και αφότου είχα την τιμή ν΄ αναλάβω τη Διεύθυνση της Καρδιολογικής Κλινικής στο Θριάσιο, μεταξύ 13 ισάξιων συναδέλφων υποψηφίων, έψαχνα απεγνωσμένα χρηματοδότη (-ες) για την οργάνωση και λειτουργία Αιμοδυναμικού Εργαστηρίου που δεν υπήρχε τότε. Και ω του θαύματος στη συμβουλευτική Επιτροπή για δωρεές στο χώρο της Υγείας του παγκοσμίου φήμης κοινωφελούς Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» κυρίαρχο ρόλο είχε (μαντέψτε ποιος!!) ο Καθηγητής Βορίδης. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε και τη γνωρίζετε μιας και από το 2009 το Καρδιολογικό Τμήμα του Θριασίου διαθέτει σύγχρονο Αιμοδυναμικό Τμήμα, χάρη στη δωρεά του «Σταύρος Νιάρχος» !!
Ήταν η τρίτη και τελευταία φορά που η εντελώς ετεροβαρής (εις βάρος του και υπέρ εμού!) σχέση μας ολοκληρωνόταν. Σκεφτόμουν πολλές φορές ότι επειδή ο Θεός δεν του έδωσε παιδιά (αν και ο ίδιος συχνά πάντως σχολίαζε με αιρετικό όπως πάντα τρόπο και αυτό το θέμα), ίσως πολλούς από εμάς μας έβλεπε και μας αντιμετώπιζε σαν παιδιά του. Απόψε που σίγουρα από τους χιλιάδες μαθητές του οι πιο στενοί συνεργάτες του (πρώτος-πρώτος ο ομότιμος Καθηγητής Διονύσιος Κόκκινος, οι συνεργάτες του στον Ευαγγελισμό κ.κ. Μάλλιος, Μπάμπαλης και πόσοι άλλοι), θα έχουν το βαρύτερο φορτίο αναμνήσεων, προσέθεσα τις ελάχιστες δικές μου σαν ύστατο χαίρε και φόρο τιμής σ’ έναν Άνθρωπο και Επιστήμονα, που αν και επαναλαμβάνω ΟΥΔΈΠΟΤΕ συνεργάστηκα η συνυπήρξα κοντά του, άφοβα τον θεωρώ (μεταξύ άλλων) σαν επιστημονικό μου πατέρα και μέντορα.
Αιωνία του η μνήμα του και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Χριστόφορος Oλύμπιος